​

Het denken over het milieu is nogal trend gevoelig. De klimaatcrisis is verdrongen door de Coronacrisis, gevolgd door de stikstofcrisis, gevolgd door de economische crisis als gevolg van de oorlog. Nu de ene crisis (of het gevoel daarvan) de andere opvolgt verschuift de publieke aandacht steeds. Waar vroeger volksbewegingen zich continu sterk maakten voor bepaalde idealen, zie je nu dat de aandacht zich steeds op nieuwe problemen vestigt. Dat heeft tot gevolg dat niets wordt opgelost.  Steeds raken we onze idealen kwijt om ze in te ruilen voor nieuwe, die passen bij de huidige crisis. Idealen zijn inwissselbaar geworden, en daardoor niets meer waard. Wat rest is het eigenbelang.
Er  drong zich een vergelijking op met de herfst waarin bomen hun bladeren afstoten om zich te wapenen tegen de winter. De bladeren symboliseren de idealen.